Το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν είναι απεχθές, σκληρό, αδίστακτο, παλαιολιθικό, καταπιεστικό, δολοφονικό για τους πολίτες του –και ιδιαίτερα για τις γυναίκες της χώρας. Αλλά στην επίθεση που εξαπέλυσε κατά του Ισραήλ βρήκε πάτημα αναγνωρίζοντας για τον εαυτό του το, ας πούμε, «ηθικό έρεισμα» (μέσα στην ανηθικότητά του, με την οποία δολοφονεί γυναίκες ακόμα και για το ντύσιμό τους) για να επιτεθεί στο Ισραήλ όπως έγινε το βράδυ του Σαββάτου. Κακώς; Κακώς, κάκιστα. Ήταν μια πολεμική επιχείρηση που απειλούσε την παγκόσμια ειρήνη και θα μπορούσε (μπορεί ακόμα) να προκαλέσει ευρύτερη ανάφλεξη.
Όμως δεν ήταν το Ιράν αυτό που έκανε σε τούτη τη φάση το πρώτο βήμα. Το Ισραήλ, που συνεχίζει έναν πόλεμο γενοκτονίας αδιαφορώντας για τα κελεύσματα, προκάλεσε το πολεμικό βήμα τού καθεστώτος με την επίθεση που εξαπέλυσε στο προξενείο τού Ιράν στη Δαμασκό, σκοτώνοντας Ιρανούς αξιωματούχους. Ήταν μια σαφής αιτία πολέμου και η Τεχεράνη δεν την άφησε να περάσει αναξιοποίητη. Προχώρησε σε μια επίθεση που χαρακτηρίστηκε από τους Δυτικούς συμμάχους του Ισραήλ προκλητική. Κάτι, δηλαδή, που η Δύση δεν έκανε με την ευθεία πρόκληση του Ισραήλ όταν επιτέθηκε σε «ιρανικό έδαφος» όπως θεωρείται ο χώρος του προξενείου –και όπως θεωρείται για κάθε χώρα η πρεσβεία ή το προξενείο της.
Και το Ισραήλ και το Ιράν είναι χώρες (και όχι μόνο αυτές) που απειλούν την παγκόσμια τάξη. Δεν μπορούμε να είμαστε με τη μια ή με την άλλη και να το φωνάζουμε. Για το.«Είμαστε όλοι Γάλλοι» (όταν η Γαλλία δέχτηκε τις τρομοκρατικές επιθέσεις) ή το «Είμαστε όλοι Ουκρανοί» (όταν η Ρωσία επανέφερε μετά από δεκαετίες τον πόλεμο στην Ευρώπη) υπήρχε λόγος, υπήρχε μια εσωτερική συναισθηματική παρόρμηση για να το φωνάξουν ή να το γράψουν στα μπλουζάκια τους όσοι το φώναξαν, όσοι το έγραψαν. Αλλά τώρα πώς να γίνουμε «όλοι» κάτι που προκαλεί, απειλεί, ενεργεί πολεμικά και οι πράξεις του δημιουργούν κίνδυνο για εμάς τους ίδιους; Και πώς να επιδοκιμάσουμε με ή «χωρίς αστερίσκους».
Όμως δεν ήταν το Ιράν αυτό που έκανε σε τούτη τη φάση το πρώτο βήμα. Το Ισραήλ, που συνεχίζει έναν πόλεμο γενοκτονίας αδιαφορώντας για τα κελεύσματα, προκάλεσε το πολεμικό βήμα τού καθεστώτος με την επίθεση που εξαπέλυσε στο προξενείο τού Ιράν στη Δαμασκό, σκοτώνοντας Ιρανούς αξιωματούχους. Ήταν μια σαφής αιτία πολέμου και η Τεχεράνη δεν την άφησε να περάσει αναξιοποίητη. Προχώρησε σε μια επίθεση που χαρακτηρίστηκε από τους Δυτικούς συμμάχους του Ισραήλ προκλητική. Κάτι, δηλαδή, που η Δύση δεν έκανε με την ευθεία πρόκληση του Ισραήλ όταν επιτέθηκε σε «ιρανικό έδαφος» όπως θεωρείται ο χώρος του προξενείου –και όπως θεωρείται για κάθε χώρα η πρεσβεία ή το προξενείο της.
Και το Ισραήλ και το Ιράν είναι χώρες (και όχι μόνο αυτές) που απειλούν την παγκόσμια τάξη. Δεν μπορούμε να είμαστε με τη μια ή με την άλλη και να το φωνάζουμε. Για το.«Είμαστε όλοι Γάλλοι» (όταν η Γαλλία δέχτηκε τις τρομοκρατικές επιθέσεις) ή το «Είμαστε όλοι Ουκρανοί» (όταν η Ρωσία επανέφερε μετά από δεκαετίες τον πόλεμο στην Ευρώπη) υπήρχε λόγος, υπήρχε μια εσωτερική συναισθηματική παρόρμηση για να το φωνάξουν ή να το γράψουν στα μπλουζάκια τους όσοι το φώναξαν, όσοι το έγραψαν. Αλλά τώρα πώς να γίνουμε «όλοι» κάτι που προκαλεί, απειλεί, ενεργεί πολεμικά και οι πράξεις του δημιουργούν κίνδυνο για εμάς τους ίδιους; Και πώς να επιδοκιμάσουμε με ή «χωρίς αστερίσκους».
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.